Są filmy, które się ogląda od niechcenia, są takie, o których się zapomina już 5 minut po skończonym seansie, nie wspominając już o aktorach biorących w nich udział. Są też obrazy, które pozostają w głowie na o wiele dłużej niż mignęcie przejeżdzającego autobusu przed naszymi oczami. To Właśnie Życie, jest jedną z takich produkcji, a Dan Fogelman (scenarzysty Kocha, Lubi, Szanuje) uraczył nas obrazem zapadającym w pamięci na długo.
Historia Abby i Willa i ich idylliczny związek
Wykorzystywanie efektu motyla w filmach zawsze było dla mnie rzeczą niezwykłą, wszelkie sytuacje z pozoru niewinne, nie mające zwiastować niczego złego, a finalnie doprawadzające do tragedii i mające widoczne konsekwencje na przestrzeni wielu kolejnych lat dotykające obcych wobec siebie osób. Dan Fogelman w To Właśnie Życie pokazuje nam historię ludzi naznaczonych tragedią. Ludzi, którzy z pozoru nie mają ze sobą kompletnie nic wspólnego, a którym życie płata figla niespodziewanie łącząc ich losy.
I tak pierwsze dwadzieścia minut filmu opisuje banalną historię miłosną nowojorskiej pary, choć czy w zasadzie jakakolwiek historia miłosna może być banałem? Wybuch miliona uczuć jakie rodzą się dzięki uczuciu przecież nie powinno być traktowane jako coś ckliwego prawda? Abby (w tej roli Olivia Wilde ) i Will (Oscar Isaac) zakochują się w sobie, żyją w idylli tylko po to by wkrótce doznać ogromnej tragedii. Nie dowiadujemy się o niej wprost, widzimy postać Willa, zagubionego, który opowiada o swoim życiu terapeutce, w tej roli Annette Bening. Wszystko szło dobrze, spodziewali się dziecka, zakochani jednocześnie w sobie oraz …twórczości Quentina Tarantino, zamierzali napisać własny scenariusz do filmu. Niestety, ale to otaczający ich świat wybrał dla nich własną narracje.
Pełna energii Dylan, ambitny Alex i dzielący ich Ocean Atlantycki
Mamy też Dylan, emanującą energią i dobrze rozpisaną postać zbuntowanej nastolatki, która żyje w cieniu dawnej tragedii, a która ukształtowała jej dotychczasowe życie (w tej roli świetna Olivia Cooke). Dziewczyna żyjąca wspólnie z dziadkiem (Mandy Patinkin) próbuje znaleźć swoje miejsce w otaczającym ją świecie, wykazując przy tym postawę obronną wobec innych.
Z drugiej strony widzimy postać młodego chłopaka Alexa (Rodrigo González Díaz), żyjącego w Hiszpanii, który za miejsce studiów obiera nowojorski uniwersytet leżący po drugiej stronie Oceanu Atlantyckiego. Wyjeżdża od śmiertelnie chorej matki (postać grana przez Laie Coste), chcącej dla niego jak najlepiej. Rodzice chłopaka wywodzący się z biedoty pracowali na polu oliwek zarządzanym przez Pana Saccione (w tej roli Antonio Banderas!). Los chciał, by właściciel pola postanowił docenić ojca Alexa, Javiera (Sergio Peris-Mencheta) dając mu do opieki własny dom oraz całą uprawę. Historia hiszpańskiej rodziny jest przez reżysera poprowadzona sprawnie, wszystko ma swój cel i prowadzi do momentu, który nadaje filmowi całego sensu oraz pokazuje, że to życie jest niewiarygodnym narratorem piszącym prawdziwe scenariusze. Nie te o superbohaterach, zakończonych happy endem, a te surrealistyczne przepełnione ludzkim dramatem. Tragiczne wydarzenie łączy obie, zupełnie dla siebie obce rodziny.
Brak chronologii tworzy ciekawe zwroty akcji
Dan Fogelman sprawnie bawi się konwencją, pokazując rzeczy, które nigdy nie miały miejsca, a których sensu doszukujemy się w chorobie psychicznej Willa. Czas nie płynie chronologicznie jednak świetnie spaja wszystkie wydarzenia, retrospekcje są ukazane w odpowiednich momentach, choć czasem film wydaje się być lekko przegadany. Widzimy tu nurty filozoficzne, pytanie o sens istnienia, próbę uporania się z tragediami rodzinnymi, które mają swoje konsekwencje jeszcze na długo po ich zaistnieniu.
Kilku głównych bohaterów, a w tym samo życie
To Właśnie Życie to film wielu bohaterów, widać tutaj, że reżyser starał się przedstawić historie każdego z nich po równo, eksponując je w podobny sposób. Niestety, ale w praktyce wyszło to przeciętnie i tak jak historia Abby i Willa jest szalenie interesująca i opowiedziana bez zbędnego patosu, a sceny z ich udziałem nie pozostawiają niedosytu tak już losy nastoletniej Dylan i Alexa, równie ciekawe, przedstawione są bardzo pobieżnie. W pewnym momencie dziwiłem się, że kamera przeskoczyła w całkiem inne miejsce po to by kontynuować kolejny wątek kogoś innego kosztem tych dwojga. Po drugiej stronie oceanu Isabel, matka Alexa wybija się na tle innych postaci pokazując się jako osoba łagodna, ale i zdeterminowana w osiągnięciu celu jakim jest zapewnienie szczęścia swojemu synowi. Niestety, ale wątek ojca chłopca, Javiera jest traktowany po macoszemu, występują w nim luki, które powinny być zapełnione historią tak by nadać postaci więcej charakteru.
Will zaś zaciekawia jako postać wieloznaczeniowa, która raz uracza widza swoim lekkim podejściem do życia, uśmiechem i optymizmem, by później zagubić się kompletnie w życiu, stać się osobą zupełnie bezbronną, załamaną nerwowo i doprowadzoną do szaleństwa w obliczu tragedii. Nie wszystko w filmie pokazane jest na pierwszy rzut oka, gdy zaczynamy być czegoś pewni nagle narrator zmienia punkt widzenia i zaskakuje nas niespodziewanym zwrotem akcji. Zaręczam, że wielu może się podczas seansu wzruszyć, film silnie oddziałuje na całą paletę emocji. Śmiech i płacz koegzystuje ze sobą na równi.
Film nie jest niczym nowym w historii kinematografii, nie stara się być innowacyjny, ale ekponuje kwestie dojrzałe, a historia poprowadzona jest bardzo dobrze. Fajne, jest to, że ta innowacyjność wcale nie jest wymagana, a wręcz nie jest tutaj w ogóle potrzebna. Scenariusz filmu stara się być wyrachowany do bólu i w pełni naturalny, w wielu kwestiach próźno oczekiwać tutaj happy endów, dokładnie tak jak w życiu. To Właśnie Życie To świetny film, który na pewno warto obejrzeć, choć nie jest pozbawiony wad takich jak chociażby przeciętnie rozpisane niektóre z postaci czy też nierównomiernie poprowadzona historia każdego z osobna.
Film oceniam na 7/10!
